Z zawodu jestem inżynierem, z zamiłowania… Właściwie to nic pokrewnego 
Praca w zawodzie męczyła mnie i frustrowała. Kiedy zaczynałam dzień pracy byłam zła, gdy go kończyłam byłam wściekła. Nie lubiłam tego co robiłam. Wzbudzało to we mnie złość, wręcz agresję którą w sobie nieumiejętnie tłumiłam. Postanowiłam iż nie ma co się męczyć i trzeba coś zmienić. Tak aby żyło mi się łatwiej i przyjemniej, a co najważniejsze moim najbliższym. Niestety, mój nastrój mimo tego iż naprawdę starałam się nad nim panować i swoje humorki trzymać w ryzach najbardziej udzielał się mojej rodzinie.
Chwyciłam, więc przysłowiowego byka za rogi. Swoją pasję postanowiłam zmienić w sposób na życie. Przeszłam przez szereg szkoleń, kursów oraz warsztatów które ułatwią mi funkcjonowanie w ukochanym zawodzie. Niestety, wiatr mocno wieje w moje oczy i jak na razie na swojej drodze spotykam same przeciwności, ale nie poddaję się staram się być silna. Nie załamuję się, gdyż jestem świadoma tego, że osiągnięcie celu nie zawsze przychodzi z łatwością. Lecz kiedy się już uda, sukces dużo bardziej się docenia i bardziej cieszy, a co najważniejsze podchodzi się do niego z pokorą.
Jest ciężko, ale nikt nie mówił, że będzie lekko. Dzieci trenują moją cierpliwość i wytrzymałość. Przyznaję, że z różnym skutkiem (niestety ideałem nie jestem) ponieważ obowiązków jest więcej niż dużo.
Wymarzona praca jest moim odpoczynkiem i chwilą dla mnie. Wyłączam się zupełnie i każdą częścią siebie przyjemność przetwarzam w pozytywną energię i siłę do działania. Mimo zmęczenia jestem radosna i szczęśliwa. Po prostu czuję się spełniona, a czy nie o to chodzi w życiu?
Nic tak nie cieszy i nie nakręca jak praca, która daje satysfakcję i spełnienie. Wiem, wiem łatwo powiedzieć. O tak! Łatwo się mówi, gorzej robi. Ale „raz kozie śmierć”, kto nie ryzykuje ten nie smakuje. Najważniejsze to konsekwentnie brnąć w kierunku upragnionego celu.
Życzę tym, którzy nie lubią tego co robią. Odwagi i sił aby podjęli rękawice i walczyli o siebie, robiąc to co kochają.